من اینگونه آموخته ام که…

نویسنده: دکتر علیرضا رحیمی

بی مقدمه باید بگویم که…

من این گونه آموخته ام که زیست معنوی، تلاشی برای خلاصی آدمی از تعارضاتی درونی است که مانع احساس “آرامش”، “قرار و پابرجایی”، “رشد و بالندگی” و مانع “خودشکوفایی” آدمی میشوند…

این گونه آموخته ام که معنوی زیستن یعنی ارتباط با امور معنادار در زندگی… و امور معنادار، اموری هستند که آدمی را از روزمرگی جدا کرده و در مسیر رشد قرار می­د­هند و باعث رفع تعارضات درونی آدمی می­گردند… و معتقدم که سعادت بشر یعنی ارتباط هر چه بیشتر انسان با امور معنادار و رفع هر چه بیشتر تعارضات درونی… و بزرگترین و مهمترین امر معنادار، “رازهستی” (یا آن چه خدا نامیده می­شود) است!

من این گونه آموخته ام که برای معنادار زیستن باید با “راز هستی” پیوند برقرار کرد. برای پیوند با راز هستی، باید آن را “تجربه” کرد یعنی “در آن” و “با آن” زیست… و تجربۀ راز هستی با معنوی زیستن آغاز می­شود و همزمان با عمق یافتن معناها در حیات انسان، این تجربیات، نیز عمیق و عمیق­تر می­شوند. این تجربه، انسان را نسبت به “راز هستی” در حالت آگاهی قرار می­دهد که هر قدر بیشتر باشد “التفات” بیشتری نسبت به “راز هستی” در انسان ایجاد می­شود و این التفات، خود، به تجربه­های پیشین می­افزاید. این تجربه هر قدر اصیل­تر و افزون­تر باشد تأثیرگذارتر است و باعث آرامش، قرار، رشد و خودشکوفایی بیشتری می­شود زیرا به راستی، “آرامش” و “قرار” حاصل زیستن معنوی “در”/”با” راز هستی، و حاوی حسی مهربانانه است که از ناحیۀ “راز هستی” به آدمی منتقل می شود. تجربه­ای که اثری فزاینده بر آرامش، قرار، رشد و خودشکوفایی آدمی دارد.

من، بر حسب دانش و تجربه، بر این باورم که کودکان، نه تنها از معناداری حیات و زیستن معنوی دور نیستند بلکه به خاطر غرق نشدن در روزمرگی­ها و خو نکردن به آنها، از تعارضات درونی کمتری رنج می­کشند؛ از این رو با حیات معنوی پیوند بهتری برقرار می­کنند و “آرامش” و “رشد” و “خودشکوفایی” در آنها راحت­تر و زودتر تجربه می­شود. این سه، در همه، باید از طریق “زیستنِ معنادار” –که حاصل تأمل است- حاصل شود نه از مسیر “ذهن پروری”!

به اعتقاد من، همۀ  مربیان این امکان را دارند که به ایجاد فرصت برای “زیستن معنوی بچه­ ها” –یعنی برقراری ارتباط میان آنها با امور معنادار- بپردازند؛ برای تقویت این باور در بچه ها تلاش کنند که اموری به جز امور مربوط به جسم هم وجود دارد که باید آنها را مهم دانست و به آنها توجه کرد… و معتقدم که این مسیر را باید از خانه و مدرسه آغاز کرد… زیرا به راستی “معناداری حیات” از “معناداری در کلاس درس” آغاز میشود.